خوشا به سعادت كساني كه رمز و راز رسيدن به سعادت و رستگاري را در مكتب رهايي بخش و انسان ساز اسلام آموختند و درس فداكاري و ايثار را از زبان و خون معلم نمونه اين مكتب يعني حسين (ع) بجان فهميدند و درس تزكيه و تعليم و جهاد را در اين زمانه در كلاس شاگرد ممتاز اين مكتب يعني خميني كبير (ره) فرا گرفتند و براي رسيدن به درجه و مقام عالي معنوي ، چشم از تمامي لذات زودگذر اين دنياي فاني شستند و با نيروي ايمان به مهار كردن نفس سركش خويش پرداختند.

شهادت ، اعتراض سرخي است بر حاكميت سياه، فرياد خشمي است بر سر سكوتي كه همه حلقوم ها را بريده است، شهادت نه يك باختن كه يك انتخاب است ، انتخابي كه در آن مجاهد با قرباني كردن خويش در آستانه معبد آزادي و محراب عشق پيروز مي شود و شهيد انساني است كه در عصر نتوانستن و غلبه نيافتن، با مرگ خويش بر دشمن پيروز مي شود و اگر دشمنش را نمي شكند ، رسوا مي كند .

سخن گفتن در مورد چنين انسانهايي كه مردانه تمام وجود خود را در طبق اخلاص گذاشته و در راه دفاع از حق و حقيقت از همه چيز خود گذشته اند صعب و دشوار ، جانبازيها و از خود گذشتگيهاي شهدا را با هيچ قلم و بياني نمي توان توصيف كرد ، صحنه هاي عاشقانه و عارفانه مناجات آن عزيزان عارف بالله در دل شب و در درون سنگرهاي دفاع از شرف و موجوديت اسلام را چگونه مي توان به تصوير كشاند ، لحظه هاي دفاع و مبارزه آن شيرمردان عرصه تاريخ را با چه كلامي مي توان ثبت كرد آنانكه در دل شب زاهدان خدا ترس بودند و در نيمه هاي روز ، در دل ميدان جنگ و مبارزه ، شيران مبارز و دلير.

امروز شهيدان پيام خويش را با خون خود گذاشتند و رو در روي ما بر روي زمين نشستند تا نشستگان تاريخ را به قيام بخوانند ، شهدا همه برادرانه در برابر شهادت ايستادند تا به همه مردان ، زنان و كودكان و همه پيران  و جوانان هميشه تاريخ بياموزند كه بايد چگونه زندگي كرد – اگر مي توانند – و چگونه بميرند – اگر نمي توانند-.

آنچه كه ما بايد بياموزيم راه ناتمام شهدا است و ادامه دادن آن كه بر ما تكليف شده است آنگونه كه همه شهدا به خصوص سردار خرمشهر ، شهيد بزرگوار بهنام محمدي نوجوان 13 ساله در وصيت نامه اش مي فرمايد :

(( من جسمم را به خاك ، روحم را به خدا و راهم را به آيندگان تقديم مي كنم .))

و ما آيندگاني هستيم كه شهدا ( و بهنام ها ) راه نا تمام خود را براي ما باقي گذاشتند تا ما نيز ادامه دهنده راه سرخ شهادت باشيم . پس ما ، مانديم اما نه بي تكليف و مسئوليت ، بلكه مانديم با كوله باري از وظيفه . اداي دين نسبت به شهدايي كه براي زنده بودن ما ، براي آسايش و آرامش و راحتي ما ، براي حفظ دين و سرزمين و ناموس ما كشته شدند و آن نيست مگر راه نا تمام آنها . پس ما مديونيم ، مديون خون كساني كه به خاطر ما به زمين ريخته شد ، مديون پيكر هاي عزيز و مطهري كه براي بودن ما ، متلاشي شد ، مديون همه شهدايي كه در راه آزادي ما و حفظ دين و سرزمين و ناموس ما جان دادند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: